Isang Karaniwang Araw na Biglang Naging Bangungot

Sa gitna ng Red Sea, habang ang ilan ay abala sa pagbibilang ng araw pauwi, isang pagsabog ang tuluyang gumising sa katotohanang hindi kailanman ligtas ang buhay sa dagat.

Masaya pa ang usapan sa mess hall. Crew change na sa susunod na linggo. Ang mga tripulante, kanya-kanyang kwento ng pag-uwi, plano, pasalubong. Pero alas-tres ng madaling araw, isang malakas na pagsabog ang yumanig sa barko.

“Engine room fire! Engine room fire!”

Ang sigaw na ‘yon sa PA system ang naging simula ng isang laban para sa buhay. Kumalabog ang dibdib ng bawat isa. Ang ilan, napasigaw. Ang iba, nanahimik sa gulat. Pero lahat — walang takas sa katotohanang lumulubog ang kanilang sinasakyang barko.

Pagsubok ng Lakas ng Loob

Bilang graduate ng Marine Transportation, alam ng isa sa mga tripulante kung ano ang dapat gawin. Hindi ito drill. Totoo ito. Emergency. Mabilis silang bumaba, pero sinalubong sila ng makapal na usok. Wala nang balikan sa kabina. Mabilis na pinatawag ang abandon ship.

Buong gear man sila — immersion suit, life vest — wala pa ring sapat na pananggalang sa kaba ng puso sa oras ng peligro. Habang bumababa sa lifeboat, isa lang ang dasal ng marami:

“Panginoon, iligtas Mo kami. Makauwi lang ako sa pamilya ko, sapat na.”

Gitna ng Dagat, Gitna ng Takot

22 silang sakay ng barko. 19 ang nailigtas. 3 ang nawawala pa rin.

May mga sugatan. Isang kasamahan ang hinimatay dahil sa stress. Ilang oras silang palutang-lutang, nakasilong sa liferaft, nanginginig sa lamig at takot, habang dahan-dahang nilalamon ng dilim ang paligid.

Pero sa kalagitnaan ng takot, dumating ang himala.

Ang tunog ng helicopter mula sa malayo, unti-unting lumakas. At nang makita nila ang ilaw mula sa langit — doon na bumuhos ang lahat ng luha. Ligtas sila.

Lumubog ang Barko, Pero Hindi ang Pangarap

Ngayon, nasa isang quarantine port sila sa Middle East. Tahimik, malamig. Pero ang isip, hindi matahimik. Paulit-ulit sa isipan ang pagsabog, ang sigaw, ang dagat.

Ngunit higit sa lahat, paulit-ulit din ang pasasalamat.

Buhay sila.

At para sa marino na ito, isang bagay lang ang malinaw: Hindi lulubog ang kanyang pangarap. Hindi malulunod ang tapang. At hindi kailanman mawawala ang pag-asa.

Pusong Marino, Pusong Matatag

Hindi lang ito kwento ng isang barkong lumubog. Ito’y kwento ng libo-libong marino nating Pilipino na sa bawat alon, sa bawat gabi sa dagat, ay may dalang dasal: Makauwi. Muli silang mayakap. Muli silang maging buo.

Ang dagat ay mapanganib, oo. Pero ang puso ng isang Pilipinong marino — mas matatag pa sa kahit anong bagyo.

At sa kanilang pagbabalik, bitbit nila hindi lang mga pasalubong… kundi kwentong kayang magpaluha kahit ang pinakamatatag na puso.